Over hoe in de rush van gezin – trein – werk – gezin de ballen in de lucht te houden en een tikkeltje magie aan te brengen in het leven van alledag
Vele mensen kijken vreemd op als je zegt dat je 4000 km gaat afleggen met kinderen in de Verenigde Staten. Toch is dit relatief doenbaar. In deze blog deel ik mijn tips om de roadtrip vlot te laten verlopen.
Lees verder “Tien praktische tips voor een roadtrip met kinderen”
Een tijdje geleden schreef ik dat ik veel voor-kook. Mealprepping… Wablieft? Mealprepping houdt in dat je in blokken kookt voor de dagen die komen. Het vergt wat voorbereiding en discipline maar het heeft veel voordelen.
De week van de mobiliteit vraagt om een dergelijk stukje. Met twee kleine kinderen en de overtuigde wens om zo weinig mogelijk te vervuilen, moet je al eens een andere oplossing inschakelen.
“een goede gezondheid”. Het is iets wat we elkaar allemaal toewensen met Nieuwjaar. En als je dan echt in de ogen van mensen kijkt, zie je gauw wie spreekt uit ervaring en bij wie dit een plichtmatige uitspraak is.
Er zijn altijd mensen die het zwaarder treffen. Denk maar aan de kleine engel van Ellen, mum of 4. Of Cosette, de lieve dochter van Charlotte via Instagram. Denk maar aan de mensen die ik dit jaar de strijd zag aangaan – en soms verliezen – tegen kanker. Denk maar aan mensen die de zin van het leven niet meer durven/kunnen/willen zien.
Ik deel graag even mijn ervaringen.
Onze dochter heeft soms vuurwerk in haar hoofd.
Het was vorige week drie jaar geleden dat dit de eerste keer gebeurde. Slaapdronken werd ik geconfronteerd met een kleuter die op een beestachtige manier lag te beven en te roepen in haar bed. Je denkt aan de slapende mannen in huis, maant aan tot stilte, spreekt smekende en troostend woorden. Heel even flitsen de beelden van The Excorcist door je hoofd. En na enkele lange minuten… weer stilte en rust. En beduusd kroop ik weer in mijn bed.
De volgende ochtend leek het even een nachtmerrie. In de rush van de ochtendspits naar de achtergrond verdringend, opeens in herinneringen opgedoemd tijdens de lunchpauze. Ik bedacht dat in de nacht alles erger lijkt en zwakte het af. Een slechte droom zal het wel geweest zijn.
De weken verstrijken en worden een maand. ’s Nachts uit bed moeten omdat ze roept “omdat mijn been trilt”. “Ja, meid, dat gebeurt wel eens, slaap maar verder”. Dan een tweede keer, zo roepen en trillen en erna volledig krachteloos. Korter, maar het zet je tot nadenken. Toch eens een afspraak maken bij die kinderneuroloog. Confrontatie met hoe moeilijk die studie op de hersenen nog is, zelfs in de beste ziekenhuizen van ons Westers land. De vraag om te documenteren en te filmen. Verbijstering: in plaats van haar vast te houden, tegen te houden, moet je er een camera opzetten. Paniek ook: als het overgeven op de vreemdste momenten opduikt en dr. Google het woord hersentumor steeds hoger zet bij de zoekresultaten.
En dan, anderhalf jaar na die eerste van vele aanvallen later, diverse scans verder, valt de bevestiging dat het epilepsie is. De zoektocht naar de oorzaak wordt gestaakt, die naar een methode om grip te krijgen, begint.
Je hoort me zeker niet klagen. Het is beperkt tot de nacht, voornamelijk en geeft geen impact, dat we denken, op haar dagelijks functioneren. Daardoor kan je haar met een gerust hart laten spelen bij vriendinnetjes en op schoolreis mee laten gaan. Een administratieve mallemolen om dat uitgekozen medicament in België te krijgen, neem je erbij. De fiches om op school en vakantiekampjes de medicatie toe te dienen, neem je erbij. Je neemt overal een noodpil mee en op reis heb je reserve mee voor een hele zomer.
Het moeilijkste blijft echter de angst. De babyfoon doet weer zijn intrede en net als ze beiden weer wat doorslapen en je met een geruster hart ze bij een babysit laat, is er een onrust die zich nestelt in je achterhoofd. Het is een klein duiveltje dat met je meereist, waar je ook gaat. De enige keer dat je op je gemak bent, is wanneer ze naast je slaapt in het grote bed. Logeerpartijtjes worden nog niet ingevoerd en de enige deur waar je hen vroeger eens een nachtje kon brengen, blijft subtiel ook gesloten.
Vorige week nog, hoorden we een klein geluidje op de babyfoon terwijl we tv keken. We legden de focus onmiddellijk naar dat kleine apparaat dat de link met de hogergelegen verdieping maakt. Nog een geluid, een snik. Ik ren naar boven en beelden van de laatste grote aanval, acht ellenlange minuten geschreeuw en gebonk schieten door je hoofd. De MUG die kwam opgereden, te laat maar hij was er toch. De ellenlange minuten je dochter zien schokken en bewegen en haar niet kunnen bereiken. De afstand tot haar geest, helemaal weg in de wolken. De ellenlange minuten aftellen, de noodpil niet willen/durven inzetten. En dan aankomen bij haar bed en zien dat het niets is, een droom, even wakker. Weer extra waken, vele keren wakker worden in die nacht, de onrust die weer opflakkert.
Vuurwerk in haar hoofd. Ik zie het liever in de zomernacht boven haar lieflijke gezicht.
Op zoek naar een leuke dag-uit met je kinderen of met jezelf? Aan inspiratie vast geen gebrek op websites allerhande. Check je ook eens de website van de Gezinsbond? Altijd leuke tips.
Ik post even mijn favorieten van het voorbije jaar.
Ben je op vakantie in Europa? Dan lijst ik even onze toppers verder weg voor je op.
En ook: de vele picknickplekjes die je gewoon zelf vindt. Als je even kijkt. Geniet! en deel gerust enkele tips.
Wanneer je favoriete nichtje in het hartje van een Hollandse grootstad woont en je zelf meer vakantiedagen hebt dan je echtgenoot, ligt het voor de hand dat je eens een moeder-dochter uitstap plant richting die mooie stad. Vorig jaar kaderde ik dit in als een “afscheid van een kleuterdochter” einde augustus.
Toen onze jongste dit jaar, in zijn laatste kleuter, regelmatig sprak over de Eiffeltoren en dat hij die eens wou zien (waar ligt die dan wel, kleine man? In Parijs, he, mama, in Frankrijk, weet je dat niet?) ging ik overstag. Een afscheid van de kleuterzoon, gelijk voor elk, was de redenering.
Ik boekte dus een heen&terugticket met de TGV op een lesvrije dag. Zonder overnachting weliswaar, want daar zijn er geen gratis logies voor ons en bovendien staat in de zomer onze eerste “grote reis” gebudgetteerd.
We wonen echter op een steenworp van Rijsel dus is Parijs best wel dichtbij: van deur tot deur anderhalf uur enkel. We stapten de “supersnelle trein” op om 9u15 en waren een uurtje later in de lichtstad.
Eerst richting Eiffeltoren. Ik had, gezien we maar één dag in de stad vertoefden, een kleine voorbereiding gedaan en besloten om de metro op te gaan met een dagpas. Twee lijnen verder stapten we uit aan Trocadero en wandelden we richting Eiffeltoren. Na uitvoerig onder en rond de Eiffeltoren gewandeld te hebben, doken we de metro in aan de Militaire school. Toen ik immers vier weken op voorhand gezocht had om tickets voor de Eiffeltoren te bestellen, bleek deze uitverkocht. Tenzij ik 150 euro per persoon (!) betaalde. Dus een leugentje om bestwil later (enkel mensen van Frankrijk zelf kunnen die toren op, jongen) kwamen we bij Notre Dame weer boven. Helaas konden we niet dichtbij en de jongste snapte vast niet wat het effect was van het zicht op de half afgebrande kerk op de toeristen. We aten in een Italiaans restaurantje vlakbij want ondanks de drie tussendoortjes, knorde zijn maag alweer.
De derde topper die ik geselecteerd had, was de Sacré Coeur met Montmartre. We stapten eerst samen op de nostalgische paardenmolen en hielden dan pauze op het mini-speelplein. Daarna namen we de funiculare naar boven, naar de kerk. Er vertrok net een toeristentreintje toen we aan de voet van de Sacré Coeur kwamen. Iets waar ik voor ik kinderen had, altijd smalend op neerkeek maar wat ik nu wel meer en meer apprecieer. Inmiddels hadden we immers al heel wat kilometers in onze benen. Na het ritje door Montmartre, inclusief de “kijk, mama, wat is die grote rode molen”, dwaalden we rond de witte kerk vooraleer een laatste keer de metro in te duiken. Een ijsje later gingen we de TGV op.
Onze jongste man, nooit de grootste stapper geweest, had toch mooi meegewandeld, zonder zeuren en genietend van de onverdeelde aandacht. Zo’n momenten zijn goud waard voor hen en voor jezelf. En jij, wat doe jij van uitstapjes?
Als ik vertel dat ik voor mijn job vaak in alle uithoeken van het land dien te zijn en dit doe met het openbaar vervoer, wordt er wel eens gevraagd of ik dan een Netkaart aanhoud (dit is een abonnement van de NMBS voor het hele land). De meerprijs echter ten opzichte van mijn gewone werkabonnement is te zwaar om zelf te betalen, dus nee, ik heb enkel “Nest-Brussel” als abonnement. Dit wordt voor 2/3 terugbetaald door mijn werkgever. Voordeel is hier dat Gent op dit traject ligt, dit komt me soms van pas voor privé uitstapjes.
Maar hoe doe ik het dan wel?
Naast mijn gewone abonnement, heb ik nog vele kaarten op zak. Deze zorgen ervoor dat het betaalbaar is, ook voor mijn werkgever. Bovendien leerde ik al enkele trucjes: als je bijvoorbeeld naar het buitenland reist per trein, neem dan je kaartje vanaf het laatste station waar je in België heen kunt met je meerpassenkaart: scheelt een pak in de prijs. Zo ging ik naar Breda voor slechts 16 euro in plaats van 35.
Zoals je wel zult begrijpen: die splitsing van het openbaar vervoer en de veelheid aan passen is voor mij een ergernis maar ik begin het onder de knie te krijgen.
Tenslotte gebruik ik ook Über, voor de langere afstanden, en Jump, de deelfietsenservice van Über. En wat ook nog helpt: een tien-beurtenkaart voor de parking van Gent-Sint-Pieters. Gent is immers als station beter verbonden: vanuit het “binnenland” dubbel zoveel treinen omdat zowel die naar de kust als die van de Westhoek langs Gent rijden. Dus dan scheelt het soms wel eens in reistijd als ik me daar parkeer.
En tenslotte: mijn fietshelm, die gaat ook overal mee.
En jij, hoe regel jij je mobiliteit?
Als je met twee fulltime, of soms meer dan fulltime, aan de slag bent, met ouders die te ver of te actief zijn om in te schakelen, is de combinatie met de kinderen vaak een puzzel van 10 000 stukjes. We zien dit rondom ons bij vrienden, in de media, op Instagram en bij onszelf.
Mensen vragen ons vaak hoe wij het doen. Net zoals bij het schuldgevoel (zie vorige post), zijn mensen vaak geneigd enkel het mooie te zien bij de ander en de chaos bij zichzelf.
Ze zien twee kinderen die proper gekleed op het familiefeest verschijnen maar hebben geen oog voor mijn verdoezelde wallen. Ze zien een proper opgeruimd huis maar de deur naar de ontplofte wasplaats blijft hermetisch afgesloten.
Toch lijk ik te moeten vaststellen, zonder te willen zeggen dat het hier altijd op wieltjes loopt, dat we een goed team vormen.
Daarom, drie tips die de basis vormen van onze huishoudorganisatie.
Als mijn echtgenoot me soms niet zou tegenhouden, zou ik alles volplannen en steeds meer hooi op mijn vork nemen. Het leven is kiezen, zeggen we dus vaak. Liever enkele dingen goed dan heel veel middelmatig.
Als we onze weekends dicht zien slibben met uitnodigingen en activiteiten, gaan we moedwillig enkele weekenddagen blokkeren. Onze kinderen mogen helaas geen vijf fancy buitenschoolse activiteiten kiezen omdat we de onmogelijke starturen (half vijf op dinsdag, wie haalt dat?) en vele taxiritjes willen vermijden. Voor balsport houden we dus nog even de boot af omdat dit volgens ons een aanslag is op je vrije tijd. Gelukkig denken onze kinderen niet dat ze de volgende Messi zijn. En we hebben binnen 1 km rondom ons huis dertig mogelijkheden om buitenschoolse activiteiten te kiezen, dan moeten ze niet net dat ene kiezen die in de volgende stad ligt.
In het weekend genieten we van gewoon thuis zijn en de kinderen te laten vrij spelen. Ik ben er trouwens van overtuigd dat ze hier ook veel deugd van hebben. Van vervelen, kan je leren, is ons devies (naast: van proberen kan je leren).
Zelf beseffen we dat we niet continu én een droomkoppel én een keukenkoning(in) én blitse ouders én werknemers van de maand kunnen zijn. En ja, ook voor ons worden de “buitenschoolse” activiteiten zwaar ingeperkt.
Mensen zeggen vaak dat wij “zo georganiseerd” zijn. Dan denk ik: “tja, het kan ook niet anders”. Als we in de week nauwelijks iets kunnen doen en alles, van administratie tot zwemles, in het weekend dient te gebeuren, tot het legen van de brievenbus toe, dan heb je geen keuze dan te plannen.
Zo vliegen er op zondag vijf broden de diepvries in en worden ’s avonds al kleertjes voor iedereen klaargelegd. Bo’kes worden gesmeerd voor de opvang en met mijn breakfast2go in de koelkast geplaatst. De tafel staat gedekt.
Op ochtenden dat ik de late trein neem (dus om half zeven op de fiets stap), ben ik 32 minuten wakker in huis en daarvan is meer dan de helft het klaarzetten voor de kindjes en hen aansporen zich aan te kleden. Zodat mijn echtgenoot, die beneden komt op het moment dat ik vertrek, de ochtendshift kan overnemen.
De grootste tijdwinner in de week zit hem in het voor-koken. Om onszelf een gezonde huisbereide maaltijd te geven in de week, wordt alles voorbereid in het weekend. Opwarmkost maar dan vers. Dat vraagt misschien wat meer uitleg in een volgende blogpost.
Maar door dat voor-koken komen we ook bij onze derde sterkte. We maken tijd voor elkaar. Als we beide thuis zijn, gaan hier heel bewust ten laatste om half negen alle schermen en huisklusjes in slaapstand. De enige uitzondering zijn het strijkijzer en de televisie. Dan kijken we samen een goede serie (scandi-crimi’s!) of een opgenomen film. Of gewoon eens “met het mes op tafel”, om onze kennis bij te spijkeren. Als mijn echtgenoot in het buitenland zit of in een veel te lange vergadering tot na 21u, werk ik wel eens door en soms is er wel eens een deadline te halen maar over het algemeen delen we de avond samen. Een glas wijn en een boek doen het ook goed of een gezelschapsspel.
Onze kinderen gaan nooit elders logeren maar één keer per maand hebben we een babysit en gaan we iets kleins eten waarna we een toneelvoorstelling meepikken. In het weekend zijn smartphones meestal in de garage verscholen en genieten we van het gezin. We doen samen veel culturele uitstapjes op een vertraagde manier.
We zijn misschien minder bij de kinderen dan andere gezinnen soms maar die momenten dat we dan samenzijn, zijn we ook echt wel samen.
En bij jullie, wat is jullie geheim?
Kinderen krijgen is anno de 21e eeuw een vrije keuze geworden, althans in onze Westerse cultuur. Toen mijn man en ik een huis kochten en in het traditionele huwelijksbootje traden (je kan de man uit W-Vl halen maar niet W-Vl uit de man), waren kinderen een evidentie. De vraag was niet of, maar wanneer.
Het verliep beide keren vlot en snel, wat op vandaag al niet altijd meer een evidentie is. Ik ben ook blij dat ik beide kinderen kreeg voor mijn dertigste, al was het maar omdat ik besef dat, wanneer ik 40 word, de kinderen al alleen zullen kunnen thuis blijven als we de gekheid hebben om nog een stapje te zetten.
Waar andere mama’s soms hun frustratie uiten dat na de eerste baby (te) snel de vraag komt wanneer het tweede komt, was ik die vraag al voor. Mijn test kleurde positief op de eerste verjaardag van het eerste.
Na twee komt in onze vrienden- en familiekring vaak drie. Dus wordt al eens de vraag gesteld en zelf houd ik die vraag meer onbeantwoord dan mijn echtgenoot, die fermer nee zal zeggen.
Hoe neem je afscheid van dat tijdperk? We hebben twee gezonde kinderen. Ons leven is soms een sneltrein, met niet altijd evidente vragen van de werkgever. Ons levensdevies is “beter kwaliteit dan kwantiteit”. Dus dan moeten we daar consequent in zijn, toch? Ik voel dat het nu soms net niet té is: de kinderen, het huishouden, de job.
En toch.
Durven die vruchtbaarheid doorknippen (no pun intended) is toch een serieuze stap. Mensen komen vaak aandraven met allerlei praktische argumenten maar uiteindelijk dienen we met ons gevoel te kiezen.
Kijk even niet naar de te kleine gezinswagen en de op te offeren extra ruimte in huis. Denk niet aan de hotelkamers die maximaal gemaakt zijn voor 2+2. Vergeet de studiekosten voor later.
En toch.
Telkens zegt mijn hart dat ik echt niet gemaakt ben voor 2+3, veel meer voor 2+2.
En toch.
Dan bloedt mijn hart als ik maar één kleuter meer op de kleine speelplaats achterlaat. Als ik vaststel dat ik in de kinderwinkel niet langer de schattigste pakjes kan kopen. Als ik op Facebook niet langer Hartjes maar enkel Thumbs up krijg bij foto’s van onze oogappels.
En toch.
Ik besef maar al te goed dat ik te weinig chaoot ben, te veel hou van orde en rust in mijn hoofd en mijn huis om voor een derde te gaan. Ik besef maar al te goed dat een derde bij mij persoonlijk er meer zou komen omdat ik geen afscheid kan nemen van het jong-zijn.
Alleen dankbaarheid als ik onze kroost op de achterbank zie zitten in de spiegel. Alleen is het zo confronterend dat de tijd tussen je vingers door glipt als zand op het strand.
Als alle eerste keren vervangen worden door laatste keren.
Wanneer berg je de babyspullen definitief weg?
En jij, wat is voor jou genoeg?
Een recente post op Instagram deed me even stilstaan bij schuldgevoel. Het is iets dat ik vaak merk bij mezelf en bij andere mama’s. Schuldig als ik iets voor mezelf wil. Schuldig als ik mijn kinderen een rijstkoek en yoghurtje meegeef als vieruurtje, want het brood is op. Schuldig als ik ze om 7u10 moet afzetten op school, omdat de echtgenoot er niet is en ik toch echt wel de trein van half acht richting Brussel wil halen.
Waar ik me schuldig voel dat op bepaalde momenten de weegschaal meer naar werk dan naar gezin overhelt, zie ik thuisblijfmama’s ook worstelen met eenzelfde schuldgevoel om andere redenen.
Het deed me drie dingen beseffen. Ofwel spreken mama’s meer hun schuldgevoel uit ofwel hebben ze er meer last van. Dat ligt misschien aan hun iets meer piekerende eigenschap? Ik merk het gevoel toch minder op bij papa’s. Bovendien realiseerde ik me dat het een wel heel Vlaams katholiek gevoel lijkt te zijn. Is het iets dat aangeleerd werd door de nonnetjes in de traditionele dorpsscholen? Voor deze twee elementen heb ik geen bewijs, het is slechts een persoonlijke reflectie.
Ten derde: er is altijd schuldgevoel, welke keuzes je als gezin ook maakt. Of je nu thuis blijft of voor een carrière gaat, of je nu hulp inschakelt of niet.
Op basis van dit laatste element, heb ik besloten om iets minder daarover te piekeren en gewoon de beide kanten van de keuzes die we als gezin maken, in ogenschouw te nemen. Ja, ik ben soms ver en lange dagen van huis weg. Ja, ik geef mijn echtgenoot soms twee keer per week dezelfde groente mee naar zijn werk. Maar ook: ja, mijn kinderen zien een mama die gelukkig is als mama en met de rollen die ze ernaast opneemt. En ja, mijn echtgenoot krijgt zelfgemaakt opwarmeten mee zodat hij gezond eet en dat we ’s avonds sneller samen in de zetel kunnen neerstrijken en tijd maken voor ons als koppel.
Bovendien besef ik ook, door recent wat onbetaald verlof op te nemen (het was hoogstnodig), dat ik enorm geniet van de kinderen maar echt wel nood heb aan nog een job ernaast. En dan is de huidige job bepaalde momenten soms eens pittig om te combineren, maar ik zou ongelukkig worden als ik enkel nog thuis onder mijn kerktoren moet blijven.
En jij, hoe ga jij om met mogelijke schuldgevoelens?