Kinderen krijgen is anno de 21e eeuw een vrije keuze geworden, althans in onze Westerse cultuur. Toen mijn man en ik een huis kochten en in het traditionele huwelijksbootje traden (je kan de man uit W-Vl halen maar niet W-Vl uit de man), waren kinderen een evidentie. De vraag was niet of, maar wanneer.
Het verliep beide keren vlot en snel, wat op vandaag al niet altijd meer een evidentie is. Ik ben ook blij dat ik beide kinderen kreeg voor mijn dertigste, al was het maar omdat ik besef dat, wanneer ik 40 word, de kinderen al alleen zullen kunnen thuis blijven als we de gekheid hebben om nog een stapje te zetten.
Waar andere mama’s soms hun frustratie uiten dat na de eerste baby (te) snel de vraag komt wanneer het tweede komt, was ik die vraag al voor. Mijn test kleurde positief op de eerste verjaardag van het eerste.
Na twee komt in onze vrienden- en familiekring vaak drie. Dus wordt al eens de vraag gesteld en zelf houd ik die vraag meer onbeantwoord dan mijn echtgenoot, die fermer nee zal zeggen.
Hoe neem je afscheid van dat tijdperk? We hebben twee gezonde kinderen. Ons leven is soms een sneltrein, met niet altijd evidente vragen van de werkgever. Ons levensdevies is “beter kwaliteit dan kwantiteit”. Dus dan moeten we daar consequent in zijn, toch? Ik voel dat het nu soms net niet té is: de kinderen, het huishouden, de job.
En toch.
Durven die vruchtbaarheid doorknippen (no pun intended) is toch een serieuze stap. Mensen komen vaak aandraven met allerlei praktische argumenten maar uiteindelijk dienen we met ons gevoel te kiezen.
Kijk even niet naar de te kleine gezinswagen en de op te offeren extra ruimte in huis. Denk niet aan de hotelkamers die maximaal gemaakt zijn voor 2+2. Vergeet de studiekosten voor later.
En toch.
Telkens zegt mijn hart dat ik echt niet gemaakt ben voor 2+3, veel meer voor 2+2.
En toch.
Dan bloedt mijn hart als ik maar één kleuter meer op de kleine speelplaats achterlaat. Als ik vaststel dat ik in de kinderwinkel niet langer de schattigste pakjes kan kopen. Als ik op Facebook niet langer Hartjes maar enkel Thumbs up krijg bij foto’s van onze oogappels.
En toch.
Ik besef maar al te goed dat ik te weinig chaoot ben, te veel hou van orde en rust in mijn hoofd en mijn huis om voor een derde te gaan. Ik besef maar al te goed dat een derde bij mij persoonlijk er meer zou komen omdat ik geen afscheid kan nemen van het jong-zijn.
Alleen dankbaarheid als ik onze kroost op de achterbank zie zitten in de spiegel. Alleen is het zo confronterend dat de tijd tussen je vingers door glipt als zand op het strand.
Als alle eerste keren vervangen worden door laatste keren.
Wanneer berg je de babyspullen definitief weg?
En jij, wat is voor jou genoeg?
De tijd gaat inderdaad zo rap. Ik wil soms gillen tegen onze kinderen ‘stop met groeien! zo is het wel welletjes!’ Dan ben ik dankbaar dat er bij ons nog babies rondlopen.