Als je enkele kleuters in huis hebt, kan je niet ontsnappen aan de commerciële molen van Studio100. En hoeveel respect we ook hebben voor het kinderparadijs dat Gert Verhulst uit de grond stampte, soms nemen we de kinderen ook graag eens mee naar een voorstelling dat aan de andere kant zit van het cultuurspectrum.
Zo reserveren we naast de Samson en Gert Kerstshow ook wel eens een zitje in het lokale cultureel centrum voor een voorstelling van Het Paleis of bezoeken we in de zomer wel eens een museum.
Vorige zondag stond het langverwachte “Ik en de dirigent” op het programma in het Capitool in Gent. Ik keek hier al een tijdje halsreikend naar uit, sinds de passage vorig jaar in Antwerpen werd geannuleerd. Het concept komt overgewaaid uit Londen waar de London Symphonic Orchestra kinderen laat kennismaken met enkele welgekende liedjes uit de klassieke muziekwereld terwijl ballerina’s en goochelaars de show opleuken.
De kinderen waren in elk geval dolenthousiast. Uiteraard, de zaal alleen al is veel indrukwekkender dan de lokale toneelzaal van onze stad en de glimlachjes van de andere kinderen werkten aanstekelijk. We kregen spontaan een kussen mee voor de kleinste en dirigeerden ons naar de voorste rijen, waar we onze plaatsen gereserveerd hadden.
De voorstelling zelf is inderdaad een wervelende show die werkelijk voorbijvliegt. Een Italiaanse wannabe-dirigent struint het podium op en af om de stukjes aan elkaar te entertainen, de ballerina’s brengen een delicaat samenspel met het symfonisch orkest, een goochelaar verstomt je met verdwijntrucs en dolken die doorheen een doos met een meisje in verdwijnen en een dame brengt een hoepelact waar je mond van open valt (en je nek van stijf wordt door het naar boven kijken).
En vooral: de kindjes worden mee opgezweept om te klappen, stampen en dansen. Ze mogen zelfs, als ze dit wensen, mee gaan dirigeren op het podium. De finale kwam te vroeg, veel te vroeg. Zelfs onze kritische jongste heeft het hele spektakel door luidkeels gelachen. De kinderen vroegen onmiddellijk wanneer ze dit nog eens zouden mogen doen. Als je de kinderen wilt inwijden in de wereld van klassieke muziek is dit een perfecte intro.
Oh, en vooraf gingen we eten in Eat Love Pizza aan de Ajuinlei. Een aanrader voor pizza-lovers die graag eens alternatieve smaken proeven (ooit al eens kinderen veganistische groentenpizza’s zien verorberen?). Zelf ging ik voor de traditionele variant. De puurheid van de ham en de burrata die ze op de pizza leggen, had ik al lang niet meer geproefd, zelfs niet uit de beste delicatessenzaken. Buggy- en peutervriendelijk (lees: veel plaats en kleurpotloden), verse wafeltjes als dessert, alleen maar lof. Reserveren aangewezen.