Door af en toe (vrijwillig) ervoor te kiezen om als alleenstaande ouder een tripje te doen met de kinderen van één of meer dagen of door soms een werkweek te overleven met een echtgenoot die weg is voor zijn werk, leerde ik heel veel respect te hebben voor alleenstaande moeders/vaders.
Ook al worden de kinderen groter en dus wat zelfredzaam (eerste en tweede leerjaar), merk ik nog steeds dat het toch niet altijd gemakkelijk is. Bovendien komt bij alleenstaanden vaak nog een financiële bekommernis om de hoek kijken, omdat je terugvalt/het moet doen met één inkomen (of minder).
Wat bij mij dan vaak terugkomt als gedachte is niet alleen dat je overal alleen voor staat en al het werk alleen moet doen. Ook niet dat je op verplaatsingen niet op je gemak even naar het toilet kunt (tenzij je de kinderen mee het hokje inneemt maar dat kan je ook niet echt “op je gemak” noemen).
Het is vooral de eenzaamheid. Laat ik het misschien volwassen eenzaamheid noemen. Uiteraard zijn de kinderen bij je. Uiteraard kom je op uitstap al eens onder mensen. Ik merkte het al in mijn zwangerschapsverlof: soms was mijn intelligentste conversatie van de dag die met de bakkersjuffrouw geweest (een groot bruin, gesneden graag. En wat is het toch een hondenweer, he).
Ook al worden de kinderen groter, het kunnen delen van plezier en frustraties, mooie en moeilijke momenten met een evenwaardige partner, het is goud waard.
Als ik dan ’s avonds in de zetel neerstrijk naast mijn man en een zucht van voldoening slaak, is het eigenlijk dat wat ik zou moeten meer zeggen: wat ben ik oprecht blij dat jij in mijn leven bent.