Deze blogpost is wat blijven liggen want ik schreef hem al in de herfstvakantie maar hij kan perfect voor de aankomende krokusvakantie dienen ook, dus hier gaan we.
Nog voor de reis deze zomer, was de trip voor de herfstvakantie al gepland in 2019. Ik had een budgetje apart gezet voor mijn 35ste verjaardag en uiteindelijk mijn 35ste niet gevierd. Groots hoefde het niet voor mij. Mijn man stelde voor dat ik iets voor mezelf kocht, maar ik vond dat ik niets nodig had. Dus boekte ik wat tijd samen op een Landal domein.
De oorspronkelijke idee was dat ik op maandag zou vertrekken met de twee kinderen dat mijn echtgenoot de woensdagavond zou nareizen en dus enkel de donderdag hoefde vakantie te nemen. Vrijdag was immers één november. Je moet weten, mijn man heeft een rigide vakantieplanning en heel wat minder vrij in te plannen vakantiedagen.
Zijn werkplanning stak er een stokje voor: hij moest die week naar het buitenland en dat kon niet gewijzigd worden. Ik zal vast wel wat meewarig gekeken hebben toen hij voorstelde om anders de herfstvakantie te verplaatsen (schoolgaande kinderen, hallo?) en besloot om de reservatie gewoon te behouden.
Dus bracht ik de herfstvakantie door met de twee kinderen in Landal Hellendoornse berg, zonder partner. Nu ze in het eerste en tweede leerjaar zitten, is dat puur zorgende weg. Al ben ik nog steeds niet de mama die zwijmelend uren zal zitten kijken naar een kind op een trampoline, toch geniet ik oprecht van deze leeftijd. Bovendien ben ik er op zo’n vakantie meer en écht voor hen. Thuis blijf ik altijd wel bezig en leg ik de lat misschien te hoog voor eten en huishouden. Daarom kan ik zo genieten van die vakanties: je hele hebben en houden zit in de auto en meer is er niet. Je bent enkel daarvoor verantwoordelijk en zoals ik eerder al schreef, wij zijn van het lichte reizigers-type dus dat is werkelijk heel minimalistisch leven.
Voor het weekje weg, gingen deze keer mee:
Minimalisme ten top dus. Elk twee verse outfits en daarmee moet het maar lukken. Enkel de schoenen die je aanhebt bij vertrek, hakken hoeven niet in zo’n park. Je huisje is 70m² groot en in de keuken heb je het nodige basismateriaal om macaroni met hesp te maken. En al ben ik in gewone dagen al geen badkamermens (ik doe enkel make-up op als ik een belangrijke presentatie combineer met een slechte nacht, het ene is vaak aan het ander gelinkt), daar val ik terug op nog minder: zeep, deo, tandenborstel. Ik moet er zelfs aan denken om een haarborstel mee te doen: voor mij niet nodig maar onze dochter erfde het mooie dikke haar van de papa.
En met die beperkte spullen en ruimte deed ik het, vijf dagen. Er was daardoor ruimte in mijn hoofd om gedachten te laten vliegen, te luisteren naar de kinderen en gewoon alles op me af te laten komen. ’s Middags was er eenvoudige kost en ’s avonds sandwiches met beleg en soep. Het eeuwige tekort aan kasten in zo’n huisje ergerde me niet en ik was minder veeleisend voor de kinderen en voor mezelf. Zwemmen, trampoline en wat oefenen voor school gingen in elkaar over zoals de zee over het strand vloeit. De vroege ochtenden (5u50, het startuur van de jongste verandert helaas niet op locatie) werden gecompenseerd door lange avonden want moegespeeld gingen hun ogen al om 19u dicht. Ik verwende mezelf met een glas… karnemelk (echt waar), een boek en af en toe de laptop. Want dat zijn avonden die ik met liefde inzet om ongestoord een diepte-analyse te doen of eindelijk eens die 10 pdf’en te lezen met rode vlag in mijn mailinbox.
Het was tegelijk wel wat eenzaam want op zo’n park is elk met zijn kleine of grote familie/framily dus ben je als gezin van drie aangewezen op jezelf. Ik had echter ook niet zo’n behoefte aan contact, al merkte ik wel vaak dat andere gasten toch nog vaak zoekend rondkeken als we met 3 passeerden. Op vakantie een moeder alleen met kinderen is blijkbaar toch iets dat nog verraste blikken oplevert?
Zo’n park is toch wel het summum van kindvriendelijkheid. Ik vermoed dat Mr. Landal die term trouwens zelf uitvond, net als het woord “gastmagnetron” dat ik overal zag. Van de kindvriendelijke stopcontacten, overal kinderbestek, hoge klinken aan gevaarlijke deuren, houdertjes in de zwemhokjes tot kindermenukaarten en trapjes naar de onthaalbalie. Van ververskussens tot kleurplaten, van lavabo’s op kindermaat tot gevulde speelkamers: zo’n parken bieden alles voor een zorgeloze vakantie met kinderen tussen 0 en 12 jaar oud.
Kortom, het werd een toppertje die voor mooie herinneringen zorgde.