Over off- en on-line - De kleinste fee

Mijn man en ik, wij zijn niet zo van dat early adopters-type. We doen eerder van “slowly following” en dan nog niet met alle hypes. Zo hebben we geen streaming-verslaving aan Netflix en Spotify. Mijn telefoon is toevallig dat model omdat mijn werkgever me die geeft en onze kinderen geloven nog steeds dat onze iPad enkel in ons eigen huis kan werken, daarbuiten niet.

Het was een zinnetje in mijn geloften aan mijn man trouwens en meer dan ooit heb ik het nodig: “jij brengt me tot rust”.

Ik ben nogal een duracell-konijn en mijn man spoorde me al vroeg aan tot rustmomenten. We bouwen die nog steeds in en ik geloof echt dat dit me helpt om de combinatie met het gezin en job vlot te laten lopen. Volgens mij is een rust-moment tegelijk een focus-moment. Is off-line gaan een moment om alles te laten bezinken n tot het echte terug te kunnen grijpen, voor we weer verder gaan in de waan van de dag.

Dat is ook waarom we ons behoeden ome echte on-lineadepten te worden. Enkele voorbeelden:

1. Mijn organisatie: mijn bullet-journal, een hype waar ik wel heel snel in tuimelde, via Kelly van Tales from thecrib. Het is een notitieboekje (altijd al zwak gehad voor mooie schriftjes dus nu werden ze tenminste nuttig) en zou voor mij nooit op mijn smartphone kunnen fungeren. Enkele keren per week mijn BuJo ter hand nemen, bladeren en schrijven, het zijn mijn kleine momentjes die mijn gedachten tot rust brengen. Als ik voel dat de zinnen in mijn hoofd haasje-over doen, probeer ik even te gaan zitten en tot focus te komen met mijn boekje. Ik heb er to do lijstjes in staan, ideeën voor geschenken, een overzicht van de dienstencheques, onze eigen week- en maandplanning, mijn budgethuishouden en belangrijke zaken die ik niet mag vergeten (wanneer ging ik laatst naar de tandarts?)

2. Onze kalender. Toen we pas gingen samenwonen, hadden we een (schoon)broer die een minder rijkelijk sociaal leven had dan ons. Dus regelmatig werden we gevraagd naar een datum om x of y samen te doen. Een gesynchroniseerde agenda zou dan handig lijken, ware het niet dat we graag even onder ons twee overlegden of we wel wilden meegaan. Misschien was de week ervoor wat druk en bleven we liever thuis? Zo’n overleg is enkel mogelijk als je familie weten dat je agenda niet in je broekzak zit. Dus na al die jaren weten de mensen dat ze bij ons even moeten wachten op een datum. De kalender hangt nog steeds aan de keukenmuur en is nog steeds de enige referentie in onze planning. Af en toe doorkruisen we een week-end en dan weten we dat we dat week-endniets mogen plannen. Misschien was het druk op het werk of waren de week-ends ervoor en erna te gevuld of is er iets stil te vieren of te herdenken. Die zwarte kruisen worden niet weggegumd.

3. Deze blog: ook mijn schrijfsels belanden eerst in een schriftje voor ik ze uittyp. Al kan mijn dan hand dan soms eens protesteren (hoeveel schrijft iemand nog op een job waar iedereen zijn bezorgdheden in zijn laptop propt,), mijn woorden zijn vloeiender uit een pen dan uit getokkel te krijgen. Het is beter overdacht, creatiever en minder snel afgehandeld. Een pen ter hand nemen is een moment van rust en reflectie geworden. Dat verklaart ook waarom het hier soms lang stil is: dat uittypen en lay-outje vinden is niet altijd mijn ding.

Dat zorgt er dan ook voor dat onze telefoons niet continu binnen handbereik liggen. Het enige dat bij mij geluid kan veroorzaken, zijn oproepen, sms en whatsapp. En oké, de afvalkalender, die mag me ook een herinnering sturen. Bovendien staat hij vaak nog op stil en asociaal als ik kan zijn, staan whatsappgroepen standaard op stil (ik heb nogal trauma’s aan overactieve whatsappers in de kleutergroep). Als ik dus wil zien of er iets gebeurt op Instagram of Facebook, moet ik daadwerkelijk zelf de app gaan openen en update vragen.

Uiteraard werk ik vaak van thuis uit door, nadat de kinderen in bed zitten. Soms te veel, volgens de partner. Als de kinderen de luiken sluiten, kruip ik ook even terug in mijn business-cocon. Afgeschermd van de rest, volle focus. Echter, ook het omgekeerde is waar: als de laptop toegaat, zie ik ook de reacties op mijn mails niet meer onmiddellijk. Heel vaak merk ik dat collega’s luttele minuten na mijn mail ’s avonds “sent by iPhone”-antwoorden bricoleren. Te snel gereageerd, niet volledig doorgelezen en wellicht vanop een andere vrijetijdsactiviteit die dan onderbroken wordt. Nee, dank u. Laptop af betekent bij mij werk uit. Ik werk zo’n 50-60u per week maar als ik niet werk, dan werk ik ook niet. Mij ga je niet zien antwoorden aan tafel tijdens een familie-onderonsje of tijdens een goede serie op tv. Dan ligt die telefoon ver weg, geluid af (tot ergernis van de nabije familie). Soms merk ik op maandagochtend pas dat ik de laatste keer een oproep of sms beantwoordde op zaterdagochtend.

Het is een keuze en geen oordeel over hoe jij als lezer met online omgaat. Ik merk gewoon dat het mij rust geeft. Ik hou meer en meer van serieel multitasken. Bij het klassieke multitasken voelde ik me soms de essentie der zaken verliezen. Wist je trouwens dat de mythe dat multitaskenvooral door vrouwen goed gedaan wordt, een sexistischeuitspraak is? Immers, het is inderdaad zo dat klassiek multitasken voor het eerst werd geobserveerd in een huishouden. Je kan een vaatwas legen en intussen de aardappelen en het vlees in de gaten houden en nog de brievenbus gaan legen en de administratie rangschikken. De typische routine-taken in het huishouden dus. Echter, een vrouw kan onmogelijk beter dan een man haar kind opvragen voor de Franse toets en ondertussen een mail beantwoorden voor een project van het werk. Voor de meer complexe taken is volle focus nodig en als je dat gaat onderbreken door je telefoon/social media, dan gaat de duurtijd niet alleen maar verlengd worden van die eerste taak, de output zal ook minder kwaliteitsvol zijn.

Ik ga dus voor serieel multitasken. Eén ding tegelijk, volle focus en dan direct de volgende taak. Alvast een mooi voornemen voor 2020 om dit verder/nog beter te doen.

En bij jullie?

Geef een reactie Reactie annuleren