Oog voor het kleine

In de derde quarantaineweek merkte ik dat ik veel begon te piekeren. Daardoor genoot ik ook niet meer van de voordelen van de quarantaine of van kleine fijne momenten met het gezin. Ik dacht vooral aan “na deze quarantaine” en miste zo de mooie zaken met het gezin die er uiteindelijk voor ons ook waren, gezien we alle vier full-time samen konden zijn.

Dus besloot ik om even op te lijsten wat voor kleine, mooie elementen deze Corona ons bracht. Op die manier was ik dankbaar voor de dagen die voorbijgingen. Gelukkig, want intussen zitten we in week 7 en het einde is nog niet in zicht.

Het bleef even liggen om uit te schrijven omdat ik wel wat uren tekort heb in een week maar ook omdat ik in het week-end niet opnieuw achter de pc wou kruipen om mijn kinderen mij te gunnen.

Eens we het ritme wat gevonden hadden en de extra vergaderingen door Corona wegvielen (ook een crisis situatie raakt op een bepaald moment in een business as usual mode bij ons) kwam er tijd voor elkaar die er eerder niet zo vaak was.

1. We eten samen. Doorgaans ontbijten we slechts drie keer maximaal samen omdat ik op de vier “Brussel-dagen” op de trein ontbijt. De lunch samen is uiteraard al helemaal enkel in het week-end en in de werkweek eet ik vaak al voor met de kinderen en mijn man bij thuiskomst. Nu zijn we met vier elke maaltijd samen. Ook al bezorgt mij dat grijze haren, ik ben dan ook begonnen om hen te leren zelf hun boterhammen te smeren, af te ruimen, … en samen luisteren we naar de radio en vertellen we hoe de dag ging. Ook al weten we dat eigenlijk.

2. Beide kinderen zullen geleerd hebben om te fietsen op de tweewieler die ze vorig jaar kregen. Echt goed fietsen bedoel ik dan: korte en middellange ritten, de weg zelf leren kennen naar de aardbeienboer (mama, doen we nog eens alsof jij de weg vergeten bent?) en de slager, het (heel luwe) verkeer leren inschatten. In de snelheid van de dagelijkse sleur is het handiger hen achterop te zetten dus ben ik blij dat ze nu die nieuwe fiets onder controle leren hebben. Onze fietstochten worden ook stukje bij beetje langer en we ontdekken kleine fijne plekjes in eigen stad. De natuur, wat een verademing.

Tijd voor elkaar!

3. Beseffen, nog maar eens, dat ik naast mama-zijn ook wel een job nodig heb en de verplaatsing met sociale contacten. Respect voor thuisblijfmama’s maar ik voel me snel opgesloten in mijn stad. Het is door het bruisende van de grootstad in de week dat ik in het weekend de rust en het comfort van onze kleine stad apprecieer. Neem dat eerste weg en mijn vleugels zijn als het ware ingekort. Het is niet een neerkijken op, ik hou van deze stad, haar compactheid, haar ruime aanbod. Alleen ben ik een karakter dat zich snel verveelt. Het pendelen zorgt voor voldoende afwisseling en inspiratie. Ook kan je zo over het muurtje kijken en het goede maar ook de nadelen van het andere zien.

4. Zelf het huis poetsen en weten dat het dus eigenlijk best met wat minder uren poetsvrouw zou kunnen. Dan dankbaar zijn dat het eraf kan, mezelf dat blijven gunnen voor de toekomst, zodat er daardoor meer week-endtijd voor de kinderen overblijft.

5. We werken oude to do lijstjes af. Dat is niet alleen in het weekend dat laatste vensterbankje schilderen of een wilde bloementuin aanleggen. Het is ook tijd nemen om de kinderen een milkshake te leren maken als vieruurtje op een donderdag of bananen met chocolade versieren als dessert. Iets dat onze dochter al enkele maanden geleden op Disneychannel zag en dat ik eindelijk kan vervolmaken voor haar.

6. Leren buiten spelen. Door enkele zomers in zware buitenwerken te zitten en ook doordat de zomers gelijk stonden aan van kampje naar zomerreis naar kampje, liet ik hen te weinig spontaan buiten spelen. En plots leken ze niet te weten wat te doen. Nu hebben ze geen keuze, twee tot drie keer per dag worden ze hier verplicht buitengestoken zonder ons. Met zo’n weer en een tuin voorhanden, wat een geluk.

7. Uitgeslapen zijn. Mijn normale werk-wekker staat op 5u45. Nu is het al enige weken zonder wekker. Al is dat maar dat half uurtje of eens iets meer extra, dat helpt als het zo’n lange periode is. Geef toe, zo lang aan een stuk, dat is van het zwangerschapsverlof geleden. Ook niet echt een periode waarin ik uitgeslapen rondliep…

8. De kasten raken leeg. Ik had in het verleden wel eens een overschot aan knutselgerief in de Action of Hema gekocht en in het voorjaar jeukten mijn groene vingers maar bleef het gerief dan thuis in de schuif liggen. Nu gebruiken we eens al die zaken op: er is extra veel tuin-tijd in het weekend, de kinderen knutselen terwijl ik in een vergadering zit. Daarnaast hadden we nog wat nieuwe kinderboeken liggen en met de bib gesloten/op afspraak, is dat de enige optie om een boek te ontdekken. Zo lazen we samen De kleine Prins, in een fijne uitgave van Volt. En we kochten een luxe uitgave van Winnie the Poeh, al het verzameld werk, in een heel mooie editie met de originele tekeningen.

Voorlezen!

’s Avonds probeer ik ook wat meer te lezen en minder na te werken, waardoor die ongelezen stapel vermindert. In het weekend vul ik oude kruiswoordraadselboekjes van voorbije zomer in, zodat die gevuld raken. Ook de vele opdracht-boekjes voor de kinderen (een heimelijke aankoopverslaving) komen van pas.

9. Gaan wandelen en fietsen en vaststellen dat we toch al een netwerk opbouwden, de voorbije negen jaar in deze stad. Toen we de akte van het huis tekenden, was ik nog nooit in deze stad geweest, noch mijn echtgenoot. Nu komen we op een toertje dichtbij of iets verderop regelmatig mensen van hier tegen met wie we op veilige afstand een leuk en warm gesprek hebben. Ook de mama’s van school bleken een steun. Whatsapp to the rescue als het even lastig is.

10. En het beste netwerk is hier: wij vier. Ik kan ze al eens even achter het behang willen plakken en de vele petjes waarmee we jongleren, geven soms wat stress-momenten. We zijn echter ook dankbaar dat we deze moeilijke periode met elkaar mogen doorbrengen. Een sterk team, elke dag opnieuw.

Ook al zullen we blij zijn als we weer wat meer vrijheid krijgen, ons wat meer mogen bewegen, de economie kunnen steunen: we zullen elkaar meer dan ooit hebben leren kennen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *